عباس شاملو از جمله آزادگان دوران هشت سال دفاع مقدس است. او ضمن بیان چگونگی اساراتش درباره حضور منافقین در اردوگاه های اسرای ایرانی می گوید: با آغاز جنگ تحمیلی بلافاصله برای دفاع به جبهه جنوب رفتم. آن زمان سازمان های نظامی و مردمی هنوز ساختار درستی نداشتند برای همین من و تعدادی از دوستانم بدون سازماندهی در جبهه حضور یافتیم تا اینکه روز دوم جنگ در جاده نفت شهر به اسارت بعثی ها درآمدیم.

اسارت من داستان، روایت و فراز و فرودهای بسیاری دارد. پس از دستگیری ما را چند روزی در شهرهای مختلف عراق جابجا کردند تا در اردوگاه رومادی ساکن شدیم. ما نخستین اسیرانی بودیم که باید دوران اسارت خود را در این جا سپری می کردیم. حدود سه سال در رمادی ماندیم.

اکنون که در ایام اجرای عملیات مرصاد و شکست خفت بار منافقین هستیم می خواهم خاطره ای را روایت کنم که مربوط به مهدی ابریشم چی (از اعضای رده بالای سازمان مجاهدین خلق ایران (منافقین)، از مسئولین شورای ملی مقاومت، از شکنجه گران گروه تروریستی منافقین و هم چنین شوهر سابق مریم قجَر عضدانلو) است. بارها بیان شده است که اعضای سازمان مجاهدین خلق یا همان منافقین با حضور در اردوگاه های اسرای ایرانی اقدام به عضوگیری و جذب اسرا می کردند. در این رابطه نیز فیلم هایی در کشور ساخته شده است. بر همین مبنا بود که روزی ابریشم چی به اردوگاه رومادی آمد. این اردوگاه شرایط خاصی داشت چرا که هم فضای بازتری داشت و هم اسرا روحیه خوبی داشتند. دوربین آورده بودند و می خواستند که از این طریق تبلیغات کنند.

در این حضور ابریشم چی برایمان حدود دو ساعت در رابطه با ارتش خلق و آزادی بخش ایران صحبت کرد. حرف و لحن اش بسیار حماسی و خشک بود. اردوگاه در سکوت فرو رفته بود. در همین شرایط بود که حرف هایش به پایان رسید. در میان جمع یکی از اسرا که اسم اش حسین خان بود با لهجه کُردی برای مسخره او درخواست کرد: او ساعَتَگَه میدی مال من باشَه (ساعتتو میدی تا برای من باشد). در همین حال اردوگاه از خنده منفجر شد. ابریشم چی برای اینکه کم نیاورد مجبوذ شد ساعتش را به این اسیر بدهد.

با این حال چندین بار برای اینکه اسرا یا افراد کم توان جذب این گروهک شوند اقدام شد اما اسرای رومادی ایستادگی کردند و همین موجب شد که در دو مرحله و در گروه های ۱۰۰ نفره، اسرا به اردوگاه های دیگر منتقل شوند. ما را به اردوگاه موصل ۳ که بعدها موصل ۴ نام گرفت، بردند.

مسئله ای که باید به آن اشاره کنم و بی ارتباط با شرایط فعلی کشور نیست و آن این است که اسلحه دشمن همواره برای ایجاد رعب و ترساندن بوده است. در دوران اسارت ما نسبت به شعائر دینی و ملی خود پایبند بودیم اما دشمن بعثی از این موضوع ناخرسند بود. یادم می آید روزی برای اینکه یکی از امور دینی را انجام بدهیم نماینده زحمتکش مان را که آقا غلام نام داشت را واسطه کردیم. اما عراقی ها گفتند که فقط اجازه قدم زدن در محوطه را دارید. با این وجود مجدد به آقاغلام گفتیم که پیش آن ها برو و بگو این را هم نمی خواهیم. هنگامی که این دوست زحمتکش ما بازگشت، گفت: این ها یعنی عراقی ها گروهی تشکیل داده اند به نام بزن ، ما هم به خنده گفتیم: ما هم گروهی تشکیل می دهیم به نام بخور.

مقاومت ما در زیر شکنجه و زدن آن ها باعث شده بود که نیروهای بعثی خلأ سلاح شوند و در نهایت کوتاه بیایند. اکنون در شرایط سیاسی نیز چنین فضایی حاکم است. سرمایه دشمنان ما همواره ترساندن است. ترس ما از این است که مردم تحت تأثیر این روش دشمن قرار بگیرند و از حق مسلم خودشان دست بکشند و دچار نخواستن ها شوند. ما هر جا که نترسیدیم در تمام عرصه ها پیشرفت کرده ایم. نباید این درس را که ما از دوران دشوار اسارت آموخته ایم فراموش کنیم.